Patiklinin Kaleminden

Sana söyleyemedi?im sözleri içime at?yorum Zaten söylesemde hiç bir?ey de?i?meyecek Sana yakla?t???m an uzak oluyor bana ellerin Senden vazgeçti?im anda nedense hep yak?n Seni sevmek; ac?yla tatl?y? bir arada tatmak gibi.. Ne tamamiyle kopabiliyorum senden Ne de sana kavu?abilmeyi ba?arabiliyorum Sadece hayâllerde ya?ayabiliyorum seni.. Ve hayâlim olarak kalaca??n? hissediyorum ??te bu yüre?imi çok yak?yor be sevgili.. Seni severken ayr? olmak zor olsada Sana hiç kavu?amayacak olmam eritiyor içimi Ve sana kavu?anlar?n güldü?üne ?ahit olmak Ya?arken öldürüyor beni.. ? ‘Tu?ba Bal ?

carpe-mortem: F?s?lt?yla “neden sevdiklerimizi zarars?z hale getirmeye çal???r?z kendimize?” diyor gecenin saat ikisiydi ve bana, “Pantolon giymi? bir bulut olsayd?n ya” diyor. “Masmavi.” Bulutlar mavi olmazd? ki. Beyazd?r bulutlar. Bazen gri. Bazen siyah. Ama mavi de?il. “Hay?r. Sen mavi bir bulut ol” diyor “Ne kaybederdin?” Ya da erkek olmasayd?n Ya da ne bileyim i?te. Bir lunapark olsayd?n. “Yine sever miydin beni?” diyorum. “Sahipsiz bir mezar olsayd?m… Simsiyah duvar olsayd?m.” Deme öyle. Mezar falan deme öyle. Bulut ol en iyisi. “Kocaman bir k?z çocu?usun. Büyümemi?sin.” Belki bulutlar?m? çalm??lard?r? Olamaz m? ya? “Olabilir. Ben de senin çal?nan bulutun muyum?” Diyorum. “Mavi.” Evet belki. Senin de oyuncaklar?n? k?rmam??lar m?yd?? Kom?u çocuklar? veya abin…