Hayat?m?n Sonbahar?nda..

Sonbaharda kendimi daha bir mahzun, daha bir savunmas?z, sanki bedenimden kan?m çekiliyormu? gibi hissediyorum biliyor musunuz?

Garip bir huzur var sanki bedenimde. Anlatamad???m bir huzur… Belki, kendimle hesapla??rken att???m ad?mdaki, sar? yapraklar?n ?l?k rüzgârla dans?d?r beni benden alan… Gökyüzündeki garip hüzün, o karma?adaki huzur belki beni kendimden geçiren…
Siz hiç sonbahara girdi?imiz ?u günlerde, parkta kendinizle konu?arak, yüre?inizle dertle?erek yürüyü? yapt?n?z m?? Vicdan?n?z? sorgulay?p binlerce kez, dostlar?n?za ve sevdiklerinize o ç?plak duygular?n?zla yal?n ayak yürüdünüz mü? Sevdan?z?, dostluklar?n?z?, rüyalar?n?z? akl?n?zdan geçirdiniz mi?
Hazanda gökyüzünün hali bir ba?ka oluyor; t?pk? benim gönlüm gibi, sar?yla raks eden k?z?l?n rengi gibi… Güzde güllerim dimdik; “Ben hala direniyorum sana.” der gibi…

Ye?iliyle, al?yla, moruyla sevdan?n son senfonisini çalan rüzgar?n raks?nda, benim gönlümün ?en yan? neden suskun? Neden hüzünlü? Neden gülümsemedeki endi?elerim? Gidenlerin çoklu?u mu, yoksa dostluklar?n hafife al?nmas? m? beni hüzünlendiren?

Gözlerimden dü?en her çiy tanesi güllerimin üzerinde… Güllerimi soldurdu mevsiminden önce gelen o zalim f?rt?nalar… Savurdu, tarumar etti. Sonbaharda gönlüm bir ba?ka durulur, yorgun dü?mü? bedenimin hali bir ba?ka olur. Öyle severim ki sonbahar?n puslu havas?n?, c?l?z güne? huzmelerini, ü?üyen ve ne?elenmeye çal??an çocuklar?n?. Küçükken en sevdi?im ?ey, parkta sallan?rken a?açlar?n gö?ün mavisine kar??an ye?il yapraklar?n? seyretmekti. Mavi ve ye?il yan yana nas?l da yak???rd? birbirine. Hafif esen rüzgârla bir de h???rday?p raksa geldiklerinde, sallanman?n keyfi kaça katlan?rd? tahmin edemem.

Ak?amlar? bir ba?ka güzeldir güne?in bat???. Alt?n sar?s? yitmi? ve tunçla?m?? haliyle k?z?la boyam??t? gitmekte oldu?u yeri. Ben bu bat??? seyretmeye dalarken, a?açlarda son kalan sararm?? yapraklar? inceleyerek bakt?m. Asl?nda dallar?n aras?ndan güne?e bakmaya çal???yordum; ama bir ara fondaki k?z?ll??? b?rak?p ön saftaki sar? yapraklara getirince bak??lar?m?, k?z?l üstü sar?y? gördüm böylece. Sar? yapraklar?n ard?ndaki k?z?l güne? veya k?z?l?n üstündeki sar? yapraklar…
Hazanda; kar??dan iki ya?l?n?n kol kola geli?i gibiydi ayr?l?k. ?ki zeval, iki ya?l?l?k, iki uzakla?ma, kar??l?kl? iki veda destek almaya çal??arak; ama birbirine veremeyerek yürümesi gibi duruyordu kar??mda. Kar??l?kl? iki veda idi bu… Hüzünle birbirine bakan iki fersiz göz, iki ac? söz, iki titrek el…
Bahardaki, o kucakla?an, birbirine ne de güzel yara?an mavi ve ye?il yoktular. ?ki tebessümlü kar??la?ma, iki mutlu selamlay??, kenetlenmi? iki güçlü el, ???ldayan iki yüz de?ildiler art?k. Kar??l?kl? bitiyor ve gidiyorlard? son bak??lar e?li?inde.
Asl?nda hep son bak??lar?m?zd? etrafta gezdirdi?imiz. Her mavi ve ye?il kucakla?mas?n?n, bir k?z?l üstü sar? son veda hali vard?. Hüzün kaça katlan?rd? tahmin edemezdi hiç kimse…

?nsan etkilenir, hüzünlenir; ama derin keder ve ümitsizlikten her zaman kendini kurtarmakla vazifelidir. ?u an bizim ayaklar?m?z?n dibine dü?üyorsa yapraklar, ba?ka bir yerde dallarda tomurcuklanm??, hayata bak?yor yeni gelenler. Bir yerlerde so?uktan donmu? ellerini hohlarken biri, yerkürenin ba?ka bir yerinde ba?ka biri terini siliyor. Biri içini ?s?tan, avuçlar?yla kavrad??? s?cak çayla kendini ?s?t?rken, hazan? yüre?inde hissediyor. Yapayaln?z, kimsesiz yüre?inde…
Her mavi üstü ye?ilin, k?z?l üstü sar?ya dönük bir yüzü ve bilgeli?i… Her k?z?l üstü sar?n?n, bir mavi üstü ye?ili bekleyen gözleri vard?r.
Gözlerim hazana inat, gönlümü s?cac?k yapan sevdalara bahar? müjdeliyor.

Kamuran Küçükdeveci